Ubisunt (łac. "gdzie są") - skrót łacińskiego pytania retorycznego Ubisunt qui ante nos fuerunt? ("Gdzie są ci, którzy byli przed nami?") używany na określenie literackiego motywu przemijania, marności świata i tęsknoty za przeszłością obecnego szczególnie w europejskiej poezji średniowiecznej.
Zwrot ubisunt rozpoczyna wiele średniowiecznych wierszy łacińskich, Ubisunt qui ante nos fuerunt? stanowi również tytuł anonimowego wiersza w języku angielskim z ok. 1270.
O marności świata pisał w ten sposób np. Piotr Damiani, jeden z doktorów Kościoła, w swej poezji i listach: "Ubienimsunt modo totpotentessaeculi, totinvictissimireges...?" ("Gdzież są niegdyś możni tego świata, gdzież niezwyciężeni królowie...?"). Po życiu człowieka zostają tylko słowa. Wyliczenie zmarłych, zasłużonych dla świata miało u czytelnika wywołać pytanie "gdzie oni są?".
Motyw ubisunt wraz z nastrojem tęsknoty za "dawnymi dobrymi czasami", którym dzisiejsze nie mogą dorównać i poczuciem nieuchronności przemijania powszechny jest w poezji staroangielskiej (np. w poematach Beowulf i The Wanderer). W literaturze francuskiej w podobną atmosferę nostalgii wpisywał się François Villon ze swoim "Maisoùsontlesneigesd’antan?" ("Lecz gdzie są niegdysiejsze śniegi?") w refrenie Ballady o paniach minionego czasu (fr. Ballade des dames dutempsjadis) z Wielkiego testamentu. W literaturze włoskiej Dante Alighieri pisał w podobnym tonie: "Wczorajsza róża istnieje tylko z imienia, imiona tylko puste pozostały". Nawiązał do niego także Umberto Eco, nadając tytuł swej powieści Imię róży. Topos ubisunt pojawia się także w drugiej strofie pieśni Gaudeamus igitur.
Motyw bywa wykorzystywany również w poezji nowszej, np. "To Autumn" Johna Keatsa.
